«آسمان» از کجا می آید؟

دو واژه «آسمان» و «سنگ» از یک ریشه مشترک مشتق شده اند، این هم معنایی برگرفته از باور اقوام باستانی است که می پنداشتند جنس آسمان از سنگ است.

- دو واژه آسمان و سنگ از یک ریشه مشترک مشتق شده اند، این هم معنایی برگرفته از باور اقوام باستانی است که می پنداشتند جنس آسمان از سنگ است.

به گزارش ایسنا، گروه واژه گزینی فرهنگستان زبان و ادب فارسی در مطلبی آورده است: آسمان در فارسی باستان و اوستایی به صورت اَسمَن (asaman-) و در فارسی میانه به شکل اَسمان (asmān-) در معنای آسمان و سنگ بوده است؛ بنابراین، دو واژه آسمان و سنگ از یک ریشه مشترک مشتق شده اند و معنای یکسانی دارند.

این هم معنایی برگرفته از باور اقوام باستانی است که می پنداشتند جنس آسمان از سنگ است.

در کتاب التفهیم ابوریحان بیرونی می خوانیم: و پارسیان او را آسمان نام کردند یعنی ماننده آس از جهت حرکت او که گرد است .

آس کردن به معنی کوفتن و له کردن است و آسمان به معنی آسیا هم آمده است؛ برای نمونه: دل منه بر کارهای آسمان زیرا که هست/ بی سروبُن کارهای آسمان چون آسمان (خاقانی).

انتهای پیام