«آسمان» از کجا می آید؟

دو واژه «آسمان» و «سنگ» از یک ریشه مشترک مشتق شده اند، این هم معنایی برگرفته از باور اقوام باستانی است که می پنداشتند جنس آسمان از سنگ است.

- دو واژه آسمان و سنگ از یک ریشه مشترک مشتق شده اند، این هم معنایی برگرفته از باور اقوام باستانی است که می پنداشتند جنس آسمان از سنگ است.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، گروه واژه گزینی فرهنگستان زبان و ادب فارسی در مطلبی آورده است: آسمان در فارسی باستان و اوستایی به صورت اَسمَن (asaman-) و در فارسی میانه به شکل اَسمان (asmān-) در معنای آسمان و سنگ بوده است؛ بنابراین، دو واژه آسمان و سنگ از یک ریشه مشترک مشتق شده اند و معنای یکسانی دارند.

این هم معنایی برگرفته از باور اقوام باستانی است که می پنداشتند جنس آسمان از سنگ است.

در کتاب التفهیم ابوریحان بیرونی می خوانیم: و پارسیان او را آسمان نام کردند یعنی ماننده آس از جهت حرکت او که گرد است .

آس کردن به معنی کوفتن و له کردن است و آسمان به معنی آسیا هم آمده است؛ برای نمونه: دل منه بر کارهای آسمان زیرا که هست/ بی سروبُن کارهای آسمان چون آسمان (خاقانی).

انتهای پیام