فرهنگ ایرانی در آتش و دود

بنا بود پایان هر سال، آتش، زردی و خمودگی را از ما بگیرد و با بخشیدن سرخی اش، شور زندگی به رگ هایمان بدواند، اما آنچه امروز از وحشت صداهای مهیب چهارشنبه سوری در وجودمان می ماند، - فقط زردی است که تا روزها در چهره هایمان جا خوش می کند و مصدومانی که با دست و روی سیاه روی تخت های بیمارستان به خود می پیچند و همراهانی که با رنگ پریده و چشم های تر برایشان دعا می کنند.

اما چه شد که امروز، آتش، بخشش گرمای مهرش را دریغ کرد و آیینی که می خواست پیام آور عشق و سلامتی باشد، به ترس و اضطراب و ناامنی ختم شد! به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، شهروند نوشت: نیاکان ما وقتی قرن ها پیش، کپه های کوچک خار را آتش می زدند و با عزیزان خود شاد و سرخوش از روی آن می پریدند و بعد با مراسم قاشق زنی و مانند آن، شیرینی و شادی ردوبدل می کردند، هرگز به ذهن شان خطور نمی کرد آیندگان، این سور را به مراسمی تبدیل کنند که طی آن، گذر کردن از خیابان برای دیگر عابران مثل رد شدن از میدان جنگ باشد و هر آن، منتظر انفجاری در اطراف خود باشند.

بگذریم از آنهایی که آن روز از خانه هایشان بیرون نمی آیند یا کسانی که ساعاتی پیش تر از محل کار خود مرخصی می گیرند و با عجله به خانه های امن شان می خزند تا مبادا ناخواسته در کشاکش آتش پرانی ها گرفتار شوند.