چند سال جنگ، چند ماه فرماندهی، چند دقیقه زندگی

درباره عباس کریمی، فرمانده لشکر 27 محمد رسول الله در سالروز شهادتش؛ آدم گاهی یک عمر زندگی می کند، برای چند دقیقه.

برای چند لحظه.

- فرمانده ای که ابتکار عمل نداشته باشد، تسلیم است… این حرف عباس کریمی در یکی از دست نوشته هایی است که از او باقی مانده.

فرمانده ای که راز هستی را فهمیده بود که بدون ابتکار عمل راهی جز شکست نیست و تسلیم نشد.

فرماندهی بعد از متوسلیان و همت -دو چهره شکوهمند جنگ ایران و عراق- کار ساده ای نبود.

که عباس کریمی فرمانده کارکشته، عملیاتی و رشدیافته در شناسایی های متعدد از مریوان تا هورالعظیم، از شمال تا جنوب جبهه، از پس آن بر آمد.

آن هم فرماندهی بر لشکر پایتخت و بر و بچه های اسم و رسم دار تهرون.

اما اگر فرمانده ای باشی که پیش تر، در والفجر 4 آخرین نفری بوده باشی که با مجروحی بر دوش از خط خارج شدی، میخ فرماندهی ات خواهی نخواهی کوبیده می شود بر سر در لشکر 27 حضرت رسول.

دو فرمانده قبلی یکی در لبنان زنده یا مرده و دیگری در جزیره مجنون بی جان و بی سر جا مانده بودند و حالا بعد از بن بست خیبر که خودش قرار بود عملیاتی برای بن بست شکنی باشد، نوبت عباس کریمی بود تا علم فرماندهی را بلند کند.

از چند روز پیش از شروع عملیات بدر و به خصوص در شب عملیات، آنقدری فعالیت کرده بود که ساعاتی قبل از لحظه رهایی نیروها که وقت هدایت از �