«کوفیه»، میراثِ مقاومت

بابابزرگ از اهالی بهداشت بود.

از همان ها که دهه چهل و پنجاه، هر روز با کت و شلوار سوار جیپ اش می شد و به دورترین روستاهای خوزستان می رفت تا واکسن بزند و نمونه مالاریا بگیرد و در جواب تعجب روستایی ها برایشان توضیح بدهد که این کارها جان شان را نجات خواهد داد.

انگلیسی را هم نه کامل، اما دست و پا شکسته بلد بود.

با یک عالمه دارو که نمی دانستم چطور مکانیسم اثرگذاری شان را این قدر خوب در حافظه داشت؛ و هر چند مدرک پزشکی نداشت اما برای خودش یک پا دکتر بود! آن قدر در کارش حرفه ای بود که تا چند سال بعد از بازنشستگی اش، در خدمت بهداشت نگه اش داشتند و وزیر وقت به او تقدیرنامه داد.

خداوند هم عمر بلند و با برکتی به او بخشید برای کمک به آدم ها، حتی در روزهای جنگ.

او بود و جیپ و داروها و رزمنده هایی که همراهش تا خط مقدم می رفت و برمی گشت.

اما کدام آدمیزاد است که بی امتحانی سخت از این دنیا رخت ببندد؟   کوفیه ای  تولید  شده در فلسطین   روزی که حوالی نود سالگی، دکترها گفتند کلیه هایش ضعیف شده و باید دیالیز شود همه ما بیمارستان بودیم.

من نوه اول بودم و حتی بیشتر از بابا و مامان دوستش داشتم و او هم همین طور.

دکتر، یک سوزن بلند و قطور را آماده می کرد تا در گلویش فرو ببرد و او را برای شروع دیالیز آماده کند.