لذت طلبی در فلسفه اخلاق اپیکور

اینکه در فرهنگ عمومی ایران و بسیاری از کشورهای جهان، اپیکوریسم مترادف شده است با خوشگذرانی و عیاشی، محصول برداشتی اشتباه از فلسفه اخلاق اپیکور و یا محصول تلقی متفاوت اپیکوریست ها از مفهوم لذت است.

- اینکه در فرهنگ عمومی ایران و بسیاری از کشورهای جهان، اپیکوریسم مترادف شده است با خوشگذرانی و عیاشی، محصول برداشتی اشتباه از فلسفه اخلاق اپیکور و یا محصول تلقی متفاوت اپیکوریست ها از مفهوم لذت است.

  عصر ایران؛ شیرو ستمدیده - در دو نوشته پیشین گفتیم افلاطون معتقد بود زندگی خوب ربطی به لذت (خوشی و شادی) ندارد ولی ارسطو نظر او را تعدیل کرد و گفت لذت یکی از اجزای زندگی خوب است؛ اگرچه زندگی خوب را با زندگی لذت جویانه یکی نمی دانست.

  اما اپیکور یا ایپکورُس (342 قبل از میلاد تا 270 ق.

م) با آرای افلاطون و ارسطو در این زمینه مخالف بود.

اپیکور معتقد بود تنها چیزی که خوب است، لذت است.

به همین دلیل او را قائل به اصالت لذت  یا لذت طلبی دانسته اند.

   اما باید افزود منظور او از لذت، عمدتا لذاتی غیر از لذت های جسمانی بود.

او خود زندگی زاهدانه ای داشت و اهل خوردن غذاهای لذیذ و شراب و هم آغوشی و سایر لذت های جسمانی نبود.