جامعه شناسان جامعه نشناس!

بعد از حوادث سال گذشته طبیعتاً رجوع به تحلیل های جامعه شناختی بیشتر شد، اما این رجوع به معنای پذیرش دربست گفتار جامعه شناختی نیست.

مردم هنوز سؤالات خود از اوضاع اجتماعی را با نهاد دین در میان می گذارند، - واقعیتی که جامعه شناسی نمی خواهد یا نمی تواند ببیند.

فارس پلاس؛ جعفر علیان نژادی در یادداشتی نوشت: بسیاری از جامعه شناسان فعلی در تحلیل پدیده های اجتماعی به تاریخی و ریشه دار بودن ویژگی های رفتار جمعی ایرانیان، استناد می کنند.

این تحلیل ها معطوف به رفتارهای رویت پذیر و پدیدارشده ای است که در آثار گزارش گران، شرح حال نویسان، نویسندگان و سفرنامه نویسان منعکس شده است.

افرادی که عموماً یا خارجی هستند یا در جرگه روشنفکران قرار دارند یا در سلک کاتبان و دبیران درباری قرار می گیرند.

اگر برداشت ها و بهره برداری های جامعه شناسان فعلی از آن گزارشات تاریخی را درست بدانیم، بر برداشت ها و دریافت های نویسندگان آن دوره هم صحه بگذاریم و بگوییم توانسته اند تصویر درست اجتماعی را ارائه دهند، همچنان یک پرسش باقی می ماند.

جای اقوال و تحلیل های علمای دینی آن دوره در آثار این جامعه شناسان کجاست؟ روحانیت به عنوان مرجع رجوع روزمره مردم در مسائل شرعی و اخلاقی کجای کار این جامعه شناسان قرار دارد؟ در پرانتز قرار دادن و نادیده گرفتن گزارشات روح�