ماجرای دوستی قدیمی یک مرد با آتش/ تولدی در میان شعله ها!

ساده به نظر می رسد؛ در نخستین نگاه مانند موم در دست آدمیست اما دست شیشه گر باید بی آنکه روح آتشین شیشه را لمس کند بر آن مسلط شود؛ این هنر نیاز به سال ها سوختن و ساختن دارد.

-   به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، استاد نشسته پشت میزِ کارِ چوبی اش، فاصله و ارتفاع صندلی چرخدار را با میز تنظیم کرده است.

دست باید فاصله معینی با مشعل شیشه گری داشته باشد، نه آنقدر نزدیک که حرارت را تاب نیاورد و نه آنقدر دور که حرکات ظریف دست تحت تاثیر قرار گیرد.

دو دست آدمی باید در شیشه گری همراه و هماهنگ باشد.

شیشه که در میانه شعله نرم شود، یک لوله شیشه ای بَدَل به دو جسم جدا از هم خواهد شد که از طریق روحی آتشین دو سوی آن به هم وصل است.

دست شیشه گر باید بی آنکه روح آتشین شیشه را لمس کند بر آن مسلط شود.

با حرکاتی نرم، از طریق فشار و کشش دو سمت شیشه، صبورانه بر مایع مذاب گداخته شکل دهد؛ از شکلی به شکل دیگر تغییراتی ایجاد کند.

استادکار، شیشه پیرکس یا شیشه بوروسیلیکات را برمی دارد؛ می گوید پیرکس، نوعی از شیشه است که به نام شیشه بوروسیلیکات هم شناخته می شود.

مواد تشکیل دهنده این شیشه شن یا همان سیلیکا به همراه اکسید بارون است؛ اکسید بارون یا به اختصار بورو، ضریب انبساط حرارتی بسیار کمی دارد؛ همین باعث شده در مقابل شوک های حرارتی مقاومت مناسبی داشته باشد.