تمام عاشقی ها و احساس ها بخشی از ماجراست؛ باید بپاخیزیم

مشغول خبرنویسیِ مراسمی بودم و غرق در کلام سخنران، حرف هایش آنقدری دوست داشتنی بود که به روح و جانم می نشست: انسانی که بد زبانی یا بد اخلاقی می کند، در حقیقت نمازش اتّصال ندارد و چیزی از نمازِ کامل، نصیبش نمی شود؛ زیرا قرآن می فرماید: أَقِمِ الصَّلاهَ إِنَّ الصَّلاهَ تَنْهی عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ ، صحبت های سخنران در خصوص تقوی بود.

در حین نوشتن، مدام در شخصی برایم پیام می آمد؛ جدیدا پیام های ناخوانده ی ایتای من، سر به فلک کشیده، بین پیام های دریافتی، یک پیام توجّهم را به خودش جلب و چشمانم را به آن دوخت.

پیام را باز کردم مضمون پیام این بود؛ خانم ربانی شما دعوت شده اید.

اعتنا نکردم، یک چیز روتین و عادی بود؛ مثل بسیاری از دعوت نامه ها، اخبار و پیام هایی که برایم می آید و من به خاطر مشغله زیاد، به سرعت از آنها می گذرم، از آن گذشتم، تا اینکه یکدفعه به خود آمدم و به همان پیام برگشتم، این بار با دقّت بیشتری خواندم.

نگاهم روی صفحه موبایل قفل شد، پاسخ دادم: واقعاااا! جدی میگین؟؟! وای اصلا باورم نمیشه.

تازگی ها اما متاسفانه آپشن جدیدی روی مغزم نصب شده که بعد از خواندن پیام، در ذهنم جواب می دهم؛ ولی فراموش می کنم آن را بنویسم! طبق عادت همیشگی سرم را بالا گرفتم و فریاد زدم وای ممنونم خدا جون و برای فرستنده ی پیام، کلی دعا کردم