این مادر، دعاهایش را کف دست امام رضا(ع) می نویسد!

«یکی از دلخوشی های مامان،رفتن به حرم و زیارت است.

با اینکه دیگر نمی تواند گنبد و بارگاه حرم امام رضا(ع) را ببیند، - گروه جامعه خبرگزاری فارس- مریم شریفی؛  امیرعباس خسته و پریشان از بیرون آمد، کیفش را کنار جاکفشی رها کرد و بی آنکه چیزی بگوید، مستقیم رفت کنار مامان نشست و سرش را روی شانه او گذاشت.

مامان صورت امیرعباس را که لمس کرد، لبخندی زد و انگشت هایش را به نشانه بوسه روی لب های او گذاشت.

پسر کوچولوی مامان اما واکنشی نشان نداد! اینطور بود که گره افتاد به ابروی مامان.

با زبان اشاره پرسید: چی شده؟ اتفاقی افتاده؟ امیرعباس باز هم چیزی نگفت اما انگار دلش بخواهد ناراحتی اش را در یک جای امن پنهان کند، دست مامان را بالا آورد و کف دستش نوشت: میشه منو بغل کنی؟ تمام صورت مامان، خنده شد و آغوشش را برای پسرک باز کرد.

تصور کنید به اتاقی قدم گذاشته اید که در آن، نه نوری دیده و نه صدایی شنیده می شود.

چه می کنید؟ ترس، غم، بی پناهی، گوشه گیری و افسردگی، واکنش های محتمل در چنین موقعیتی است.

منصوره شریفیان نسب حالا 12سال است روز و شبش را در چنین شرایطی سپری می کند؛ با این تفاوت که لحظه ای اجازه نداده غصه و ترس و افسردگی به دلش راه پیدا کند.