روایت شهیدی که برای شناسایی شدن به مادرش جرات ملاقات داد

وقتی خبر انتقال پیکر شهدا را شنیدم برای شناسایی پسرم رفتم و از روی نشانه ها پسرم را پیدا کردم و در آن حال استخوان های شهید را در دست گرفتم و اسکلت جمجمه را بر سر گذاشتم، - خبرگزاری فارس مازندران_ زهرا طاهری پرکوهی هر چیزی به اندازه جای خالیش در زندگی، ذهن و زندگی را درگیر خودش می کند، بعضی جای خالی ها کوچک هستند و با چیزهای کوچک پُر می شوند، اما امان از جای خالی های بزرگ که نمی توان با هیچ چیزی پُر کرد، مثل جای خالی عزیزی که تبدیل به یک قاب عکس و کلی خاطره شده و مثل جای خالی یک لبخند روی صورتی که دیگر نمی خندد.

*امان از دل تنگی های بزرگ مثل جای خالی فرزندی که قرار بود عصای دست پدر و مادرش شود و حالا دیگر نیست و این مادر که در حسرت نبودش نمی داند در چه حال و هوایی است.

مثل مادری که بعد از سال ها چشم انتظار برای پیدا شدن فرزندش نمی داند باید چکار کند، حالا دیگر دست خودش نیست نه حال دلش را می فهمد نه اوج غمش را.

*تصویری که دنیا را تکان داد مادری که ام وهب ایران نام گرفت، مادر شهید محمدصادق رضایی سال ها قبل وقتی بر پیکر فرزندش آمد، تصویرش دنیا را تکان داد.

روایت مادری که بعد از گذشت سال ها وقتی برای شناسایی پسرش به خاک وطن برگشته، می رود و با انبوهی از اجساد شهدا مواجه می شود از روی نشانه هایش فرورفتگی در جمجمه و نشانه ای دیگر در دن�