روایتی از ارادت واقفان گمنام آستان امام رضا(ع)

چه توقف با شکوهی است این وقف، اینکه عده ای می توانند از دار و ندارشان دل بکنند که دل های بی پناه دیگری آرام بگیرد، آن هم زیر سایه امام رضا(ع).

- خبرگزاری فارس ـ گروه قرآن و فعالیت های دینی: وقف در کتاب منتهی الارب تعریف قشنگی دارد و روبه رویش نوشته است: به حالتِ ایستاده ماندن و آرام گرفتن.

فکرش هم دل آدم را روشن می کند، اینکه دست بگذاری روی عزیزترین دارایی هایت و بگویی وقف شد! ، به حالتِ ایستاده ماند و آرام گرفت برای استفاده بقیه! انصافاً بزرگی می خواهد و مردانگی که هرکس از پسش برنمی آید، آن هم در این دنیایی که همه از صبح تا شب جان می کَنیم، آن هم فقط برای خودمان.

حالا در همین عصر و زمانه و روزگار، 6 انسان شریف یا علی می گویند و وقف می کنند تا مال شان باقی بماند و چه توقف با شکوهی است این وقف.

باید پیدایشان کنم و به حرف بگیرمشان.

تا بگویند چطور می توانند از دار و ندارشان دل بکنند که دل های بی پناه دیگری آرام بگیرد.

هر کدام شان در گوشه ای، بی ریا، بی نمایش و بی های و هوی، زندگی می کنند.

واقف اول رضا خارایی، اولین واقفی است که پیدایش می کنم.

از بازاریان مشهد است.

یک روز دلش را به دریا می زند و وقف نامه اش را این طور می نویسد که عواید این یک واحد آپارتمان وقف شده اش به آستان قدس رضوی باید در دوازده مسیر صرف شود! آن هم تنها آپارتمانی که دارد!