دلنوشته هایی از جوانان کشورهای مختلف برای سردار دل ها

بیشتر انسان ها، وقتی از دنیا می روند، می میرند.

به قول جامی: افسوس که دلبر پسندیده برفت/ دامن ز کفم چو عمر درچیده برفت/ از دیده برفت خون ز دل نیز بلی/ از دل برود هر آنچه از دیده برفت؛ اما برخی آدمیان، وقتی می میرند، تازه زنده می شوند؛ آنان در حقیقت دُرّ نایابی هستند که شاید در هر عصر، به تعداد انگشتان دست نیز یافت نشوند، کسانی که قرآن کریم آنان را انسان های زنده ای می داند که هیچ گاه نمی میرند و الی یوم القیامه، میهمان سفره رزق پروردگار خویشند.

همانان که پیر خمین درباره شان گفت: در قهقهه مستانه شان و در شادی وصولشان ‏‏عِندَ رَبِّهِم یُرزَقون‎‏اند.

و سید شهیدان اهل قلم نیز آنان را چنین توصیف نمود که پندار ما این است که ما مانده ایم و شهدا رفته اند؛ اما حقیقت آن است که زمان، ما را با خود برده است و شهدا مانده اند و نیز گفت: شهدا از دست نمی روند، بلکه به دست می آیند در این میان و در گلستان شقایق های مجنونِ شهیدان، شهدایی هستند که در دفتر عشق و دلدادگی، نامشان گلچین شده و حیاتشان به مماتشان است.

آنان که نامشان لرزه بر اندام دشمنان می اندازد، مرامشان مکتب یک امّت می شود و یاد و خاطره شان، احیاکننده ی جان ملّت های خفته است، در عصر ما شهید عزیز، سردار دل ها، حاج قاسم سلیمانی، چنین بود، او که به تعبیر رهبر انقلاب اسلامی جهادش جهاد