چشمانی که باز مانده بود به آسمان!

جمعه بود.

بیستم آذر ماه سال 60.

پیرمرد امام جمعه شهر بود و مشهور به نیکی های بسیار.

منافقان اما این چیزها حالی شان نبود.

خوبی و بدی نمی شناختند.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرنگار جماران، سال 1292 بود.

آن روز مصادف شده بود با عاشورای حسینی.

پسرشان که به دنیا آمد اسمش را گذاشتند عبدالحسین.

شد سید عبدالحسین دستغیب متولد عاشورای سال 1332 هجری.

هفت ساله که شد رفت مدرسه مثل دیگر هم سن و سال هایش و با اینکه درآمد کافی ای نداشتند اما او به مدرسه علمیه خان رفت و درس خواند و بعدها شد سرآمدی برای شهرش.

هنوز سی ساله نشده بود که مراجع درجه اجتهادش را امضا کردند.

او سال ها بعد یعنی در بیستم آذرماه سال 60 وقتی برای اقامه نماز جمعه می رفت به وسیله منافقان به شهادت رسید.

(برای مطالعه بیشتر درباره زندگی شهید دستغیب به لینک چند سطری از زندگی سومین شهید محراب انقلاب اسلامی؛ آیت الله دستغیب ) مراجعه کنید.

42 سال از آن روز تلخ می گذرد.

اکنون در پاسداشت این بزرگوار گوشه ای از رذیلت منافقان را با هم مرور می کنیم، منافقانی که از هر فرصتی برای ضربه زدن به نظام جمهوری اسلامی کوتاه نمی آمدند.

به فجیع ترین شکل هم جنایت می کردند.

هنوز هم ضربه زدن هایشان ادامه دارد.

متن زیر تنها گوشه کوچکی از سنگدلی آنهاست: همراه صدای مهیب انفجار، به در و دیوار تنگ و باریک پیچ کوچه خوردی.