در سوگ سخنگوی وجدان ایران

دکتر اسلامی ندوشن، سخنگوی وجدان ایران بود؛ ترجمان فراز و فرود جغرافیایی نجیب.

  - حامد حاتمی پور، پژوهشگر و عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی کاشمر و از شاگردان محمد علی ندوشن طی سال های 81 تا 85، در یادداشتی به مناسبت وداع با استاد خود آورده: پیشتر و در روزگار دانشجویی، کتابها و مقالات او را خوانده بودم.

روشنای نثرش مخاطب را شیفتهٔ سخنش می کرد.

مکتوباتش حاصل هم آغوشی اندیشه ای عمیق و احساسی زلال بود.

لغات و عبارات در آثارش آگاهانه و به قاعده به کار می رفت.

زنگ صدای بیهقی و ناصرخسرو از کلماتش به گوش می رسید.

در دورهٔ دکتری درس مکتب های ادبی را استاد اسلامی ندوشن برای ما تدریس می کرد.

جلسه اول در کلاس نشسته بودیم که از در درآمد.

ساعت 3 بعد از ظهر بود.

کت و شلوار سورمه ای و یک بلوز شیری رنگ یقه اسکی به تن داشت.

حلقه ازدواجش در دست چپش می درخشید؛ نشان پیمان عشقی عتیق! صورت لطیفش اگرچه یک سیمای سالخورده را قاب گرفته بود اما نگاهش گرم و گیرا و شاداب و زنده بود.

صدای مخملی و ملایمش تو را محو افکار بلندش می کرد.

استاد اسلامی ندوشن بدون مبالغه و به گواه آثار ماندگارش، فرزند ایران بود.

تا زیست و تا نوشت، ایران در مرکز نگاهش نشسته بود.

قلمش خون چکانِ هر زخمی بود که بر تن ایران است.