تماشاخانه ای برای یک عکس

50آدم عکس عزیزش را روی دیوار می چسباند، روی طاقچه می گذارد یا اصلا هر جایی که وقتی نگاهش به آن می افتد دلش آرام گیرد؛ اما یادش می رود انتظار که دیوار و طاقچه و در نمی شناسد یا اصلا حصار کوتاه و بلند یادش نمی ماند، بلکه مهم بهانه انتظار است، وقتی دل آدم می گیرد این دلتنگی خودش را به بلوک ها و آجرهای بیرون خانه هم می رساند و می تواند حتی مثل شعری روی در خانه آشیانه کند.

درست مثل گیلانی ها که یاد عزیزانشان را از در خانه گرامی می دارند تا کنج دلشان.

با عبور از دل برخی کوچه پس کوچه های روستاها و شهرهای استان گیلان می توانیم این را به چشم دل ببینیم که دل صاحبخانه به عکسی گیر است، صاحب چهره ای که خود باعث افتخار یک ملت است و چقدر آن صاحبخانه باید عاشق باشد که بخواهد عکس عزیزش همیشه مهمان دیوار طاقچه و پنجره خانه شود.