دورهمی های یلدایی در روستاهای ابیانه، طره و کمجان نطنز

یلدای روستای زیبای کمجان، در دل کوه های سیاه و به هم پیوسته کرکس، پای دره ای سرسبز، کنار چشمه هایی جوشان، در میان دل هایی گرم و سوزان، لب هایی خندان و متبرک به ذکر خدا، - به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از نطنز، تسبیح فرشتگان که پاره می شود، آسمان آرام آرام می بارد و زمین دامان رنگی اش را پهن می کند و زمستان از راه می رسد.

دود سفید برخاسته از خانه های کاه گلی و پنجره های کم نور اتاق های نشیمن، یعنی بازار گپ وگفت این خانه ها داغ داغ است، مطبخ ها بوی آش جو می دهند و  روی کرسی ها لبوی قرمزرنگ و اتاق پوشیده از بچه هایی است که مشت هایشان پر از مویز و بادام و گردو و لب لبو و پسته است و ناخنک هایی که به ظرف هندوانه زده می شود.

پدربزرگ صدر مجلس نشسته و با لبخندی شیرین به چشم غره های فرزندانش می نگرد که می خواهند آتش شیطنت نوه ها را کم کنند ولی انگار نمی دانند امشب این دردانه ها پشت شان به بابابزرگ و مادربزرگ حسابی گرم است.

قدیم ترها را نمی دانم ولی این سال ها که جمع مان برای یلدانشینی جمع می شود، اشک هم پشت چشمان مان خیمه زده و جای خالی قربانیان کرونا نمی گذارد لذت یلداهای قدیم را داشته باشیم هرچه می خوریم با بغض است و هرچه می گوییم با حسرت نداشتن شان تلخ است، درد فراق یار است و دل تنگی، از خاطرات بودن با اویی که دیگر نیستند می گویند، یلداهای بعد کر