ما ماندنی هستیم حتی در میان آواره ها

ما اینجا زنده ایم ، زندگی می کنیم؛ میان آوار خون گریه می کنیم، اما از مقاومت مان خوشحالیم.

خم به ابرو نمی آوریم ،ولی غم داریم غم وطن؛ وطن مادری که حق مسلم ما است؛ - به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرنگار توانا: دو نگهبان اسراییلی در بزرگ زندان عوفر رو باز کردند، اتوبوسی که من و 38 اسیر زن و کودک در آن بود خارج شد.

هرکدام از ما یک حالی داشتیم،گریه می کردند، ذکر می گفتند، برای سلامتی نیروهای مقاومت صلوات می فرستاند، من هم از پشت پنجره اتوبوس بیرون را نگاه می کردم و فقط منتظر رسیدن به خانه بودم، اما یک حسی بین همه ی ما مشترک بود.

غم؛ غم وطن، غم وطنی که 70 سال به خاطر آن جنگیدیم، عزیزانمان را از دست دادیم، خون گریه کردیم، مقاومت کردیم، خورد شدیم و شهید دادیم، اما امیدمان را از دست ندادیم.

روزی که اسیر شدم 16 اکتبر بود، از چندروز قبل که حمله های اسراییل بیشتر شده بود مجبور شدیم خانه هایمان را ترک کنیم و به مدرسه ای رفتیم که پناهگاه و خانه ای برای 350 زن و بچه شده بود، پناهگاهی که خیلی امن نبود ولی وقتی پیش هم بودیم دلمان قرص تر بود.

حمد عزیز دل مادر الان کجایی؟ ای کاش الان که پیاده می شوم به استقبال مادر بیای.

روزی که نیروهای صهیون با تانک وارد شمال نوارغزه شدند، خانه ها و پناهگاه ها را تخریب می کردند و جلو می رفتند، می توانستم فرار کنم تا اسیر نشوم  ولی حمد پ�