اینجا مردان و زنانش سروقامت اند

حمیدرضا جلالی؛ به مهمانی دعوت شده ام، به مهمانی لاله ها، قرارمان همان وعده گاه همیشگی است، ـ میدان شهدا ـ همانجا که پرستوهای سفیدش لاله سرخ را در بر گرفته و گرداگردش به پرواز در آمده اند.

اینجا لاله ها میزبانی می کنند و آمده اند با مشتی استخوان های پوسیده و تابوتی معطر به خاک جبهه ها تا به تن های خسته مان جانی تازه دهند.

   در میان بوی اسپند و عطر پیچیده از تابوت شهدای خوش نام، آمده ام تا روایت کنم از قدم های استوار، قدم های استوار جانبازی 70 درصد که چشمانش را داد تا چراغ راه این آب و خاک باشد.

داودآبادی جانباز 70 درصدی است که چشمانش را در یکی از عملیات ها از دست داد، اما حافظ قرآن است، همرزمش می گوید: بعد از پایان جنگ من چشمان او شدم، چشمان او شدم تا در فراغ فرزند شهیدم قوت دیدگانم شود، هرگاه پیکر شهیدی را می آورند، ما می آییم تا غبار جبهه ها را دوای دردهایمان کنیم.

  اینجا آمده ام تا روایت کنم از چشمان کم سوی مادری گیسوان سپید، چروکیده صورت و دست و پا لرزان که کنار تابوت شهدا آرام زیر لب زمزمه می کرد: یوسف گم گشته باز آمد به کنعان.

، آمدی جانم به قربانت.

  اینجا پدران کمر خمر کرده از سال ها اندوه و چشم انتظاری، زیرتابوت شهید قامت راست کرده و استوار استخوان های به یادگار مانده از پرستوهای عاشق را آسمان ها می سپارد.