من سند مظلومیت غزه هستم

چشمش به محمد افتاد که هنوز برادرش را در میان اجساد نیافته بود، ناگهان گوشه شقیقه اش رد خونی را دید که در حال سرازیر شدن است.

محمد با آن نگاه کودکانه، - خبرگزاری فارس، شیراز، سمیه انصاری فرد: حد و مرزی نبود، تا چشم کار می کرد خرابه بود و خرابی.

روی پهنه ای که تلنبار آوار زمینه اش شده بود و زیر آسمانی که دیگر آبی نبود و به خاکستری میزد، دستها را مشت کرد و به راه افتاد.

  با آن پاهای کوچک، قدم ها را به سختی برمی داشت و میان آجر و میلگرد فرو ریخته از خانه ها، مسیر خود را هموار می کرد.

پسر خردسال مصمم قدم برمی داشت، طوری که با هر قدم فریاد میزد همه تعلقاتش اینجا است.

دستانش را به سمت خرابه ای کشاند و پشت ستون های ساختمان نیمه مخروب، چند جنازه را به عکاس جوان نشان داد.

عکاس برایش دست تکان داد و با هم به سمت ساختمان حرکت کردند.

طراوت دیروز، خرابه های امروز هر دو همگام با هم پیش رفتند، در کنارشان خیابانی بود که تا چند هفته قبل، سبزی و طراوت از دیوارها و معابرش قد می کشید اما اکنون تبدیل به ویرانه شده بود.

پسر جوان دست کودک فلسطینی را گرفت و به ساختمان مخروبه رسیدند.

- ما هو اِسمک؟ - انا محمد و انت؟ - انا حسین.

انا ایرانی.

عکاس جوان حالا خودش را معرفی کرده بود و به محمد خردسال، امیدواری می داد که برای کمک به او و هم وطنانش به غزه آمده است.