نسبت ما با فاطمه (سلام الله)

در طریق حق، سرسپردگی انسان به حکم الهی و دل سپردگی اش به امام و انسان کامل و ولی، از روی تعبّد همراه بامعرفت است، نه از روی انتخاب عافیت طلبانه؛ - که این تعبّد از شعور و شهودِ لَمْ أعْبُدْ رَبّاً لَمْ أرَهُ! پدید می آید و آن انتخاب از متن و بطن اومانیسم و سکولاریسم.

از آن، حیات طیبه و سعادت حاصل می شود و از این گمراهی بی پایان.

فارس پلاس؛ آزاده محمودیان در یادداشتی نوشت: واقعه تلخ کوچه، جانگداز است.

حادثه بین دیوار و در، درد را به استخوان هر شیعه ای می نشاند.

ماجرای دستانِ بسته شده، بغضی خشم آلود در گلو می آفریند.

اما.

تلخ تر و جانگدازتر، مظلومیت علی و فاطمه(علیهما السلام) در امروز و اینجاست! در روضه اهل بیت بیش از گریه به تفکر نیاز است، به غور در نسب میان ما و ایشان؛ و اینکه ما را چه نسبتی است با وقایع سال یازدهم هجری.

و مگر ما شیعیان سال  1445هجری را چه نسبتی می تواند با آن ایام باشد؟! برای پاسخ باید گذاری کنیم به روزهای آن سال نامیمون.

همه چیز از آن مصیبت بزرگ ، از رَزیّه یوم الخمیس آغاز شد؛ آن هنگامه ای که پیامبر در بستر احتضار، سر بر پای علی نهاده بود و نفس های آخر حیات مبارکش هنوز در هوای امت پراکنده می شد.

بزرگان اصحاب دورتادور حضرت گرد آمده بودند و دختر عرشی اش در میان خوف و رجا در گوشه ای شاهد آخرین آنات پدر بود.