میهمان داریم، آن هم چه میهمانی ...

به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از زنجان، سوسن رحمانی- دیگر به یادداشت کردن توی موبایلم عادت کردم و این را مدیون شغلم می دانم که مرا  برای همیشه از شر کاغذ و قلم راحت کرد، چرا که موبایلم همیشه دم دستم است.

وقتی تماس گرفتند که باید برای پوشش مراسم عازم شوم کمی مَکس کردم، با خودم گفتم شاید این بار هم به شکل دیگر طلبیده شده ام، قبول کردم که این بار در قالب خبرنگار به استقبالشان برم.

راه افتادم، طوری که پاهایم روی زمین نبود، خودم را در آسمان ها می دیدم، آسمانی که برای گمنامان خوشنام، اشک می ریخت، با این هوا مأنوس ترم تا با آفتاب! چرا که آفتاب را فقط با عینک آفتابی می توانم تحمل کنم اما با این هوا حالم خوش است.

تنها حسن کار روزنا مه نگاری هم شاید همین باشد که همه جا آشنا دارد، یکی از خادمان مسجد ثارالله برایم جا نشان داد، دلم نخواست بنشینم، به سقف بلند مسجد که نگاه کردم، چراغ ها روشنایی داشتند اما نه آن شدتی که در جشن ها خودنمایی می کنند، آن قدر که بچه های کوچک از تاریکی نترسند و در پرتو نور چراغ ها بتوانند بزرگ ترهایشان را ببینند.

 دوست داشتم قاطی جماعت شوم، خودم را نزدیک های صف اول رسانده و کنار خانم مسنی قرار گرفتم، سرش را انداخته بود پایین، با دستمال اشک هایش را پاک می کرد و با صدای شکسته و رو به کسانی که در صف ما قبل خودش نشسته بودند م�