مارعلی، خدانگه دار!

به گزارش سایت قطره و به نقل ازگروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، دور افتاده بود.

خیلی دور.

انگار که از قطار دنیا جا مانده باشد.

آن قدر دور، که در کوچه پس کوچه های آجری دزفول و پشت دالان تنگ و تاریک خانه و کنج سرد اتاقش، - او را نمی شناختم.

توی زندگی ام نبود.

تا آن سال، حتی اسمش را هم نشنیده بودم، اما آن تماس تلفنی یک تکه از قلبم را کَند و آشوبم کرد.

مریم پشت خط بود: سلام حنان، دوست نداری مارعلی رو ببینی؟ به گزارش سایت قطره و به نقل ازگروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، دور افتاده بود.

خیلی دور.

انگار که از قطار دنیا جا مانده باشد.

آن قدر دور، که در کوچه پس کوچه های آجری دزفول و پشت دالان تنگ و تاریک خانه و کنج سرد اتاقش، فراموشش کرده بودیم.

چه کسی یک پیرزنِ کوتاه و لاغر و فقیر را که حتی فارسی خوب بلد نبود یادش می مانَد؟ اما او زنده بود.

جان داشت.

نفس می کشید و هنوز آن مانتوی سبز پسته ای بلند با جیب های درشت و پس دوزی شده و مقنعه یشمی اش را درنیاورده بود.

هنوز از این سر شهرش تا آن سرش را می دوید؛ و هنوز هر جمعه به یاد رحیم، کوچه را آب و جارو می زد و توی کاسه لعابیِ ترک خورده اش، پرتغال های خونی می چید.

او را نمی شناختم.

توی زندگی ام نبود.

توی زندگی اش نبودم.

تا آن سال، که یک هزار و سیصد و نود و نه بود حتی اسمش را هم نشنیده بودم، اما آن تماس تلفنی یک تکه از قلبم را کَند و آشوبم کرد.