چرخه معیوب «آیین نامه ارتقا» بلای جان دانشگاه ها شده است

در نظام آموزشی کشور با انبوهی از مقالات و پایان نامه هایی مواجه هستیم که ارتباطی با نیازها و مشکلات روز ندارند؛ به طوری که از هر 100 پایان نامه، -   تولید مقاله و چاپ آن در مجلات معتبر، برای ارتقا و رزومه سازی، چند اشکال اساسی دیگر هم دارد.

برای مثال در یک دانشگاه، عضو هیأت علمی مجبور است مقاله بدهد و چه دیواری کوتاه تر از دانشجویان! به همین دلیل، استاد به دانشجو فشار می آورد که مقاله بنویسد تا شاید در این مسیر چیزی یاد بگیرد.

دانشجو نیز مشغول خواندن پژوهش های دیگران، انجام آزمون ها و گزارش آن در چند برگه می شود تا نهایتا یاد بگیرد چگونه مقاله می نویسند.

آن چند برگه نیز در یک مجله بین المللی که عنوان ISI را یدک می کشد، چاپ می شود.

برای آنکه بدانیم علت این وضعیت چیست، باید بدانیم که با توجه به ساختار نظام ارزیابی اساتید و ارتقای آن ها در کشور، اساتید مجبوراند روی موضوعاتی کار کند که از آن مقاله دربیاید، به آن بیشتر ارجاع دهند و رتبه شان بالاتر برود.

دقیقا به همین دلیل است که با انبوهی از مقالات و پایان نامه هایی مواجه می شویم که به درد دنیا و آخرت هیچ کسی به جز اساتید نمی خورند و در نتیجه، از هر 100 پایان نامه دانشگاهی، فقط 2 موردش  به یک درد کشور می خورد.