اثر نظارت ناپذیری بر توسعه نیافتگی و افول اخلاقی

معمولا کاندیداها پس از تشکیل دولت، متوجه ناتوانی خود در تحقق انتظارات زیادی که در مردم ایجاد کردند، می شوند.

این دولت ها با توجه به امکانات رسانه ای خود، به نمایش موفقیت دست می زنند.

از این روکارهای کم اهمیت را بزرگ جلوه می دهند، طرحهایی که سالیان سال پیش از دولتشان شروع شده و در ایستگاه پایانی به آنان رسیده است به نام خود تمام می کنند.

به چینش فریبنده آمار می پردازند و مفاهیم جدیدی ایجاد می کنند.

رهبر کره شمالی با وجود عقب ماندگی اقتصادی، خود را از قدرتهای برتر جهان می شمارد و برای بیان آن از شاخص های نظامی استفاده می کند که تاثیری در زندگی مردم نداشته است.

این شاخص های نامتعارف قدرت و پیشرفت، در ادبیات علمی توجیه پذیر نبوده و به دلیل محرمانه بودن اطلاعات، امکان راستی آزمایی نیز وجود ندارد.

با وجود این، مقامات دم از پیشرفت می زنند و به آن می بالند اما معیارهای رفاه، رشد اقتصادی، تورم، بیکاری و مانند آنها واقعیت را به گونه دیگری ترسیم می کنند.

پرسش مهم این است که چرا این اتفاق رخ داده و دولتها به راحتی و بی اعتنا به افکار عمومی دست به اعمال پیش گفته می زنند؟ چه باید کرد تا بتوان مانع از خسارات آن شد.

از زوایای مختلفی می توان به این رفتار نگاه کرد.