اُمیدهایی که خاکستر شدند!

تازه اذان را گفته اند.

خیلی ها نمازشان را خوانده اند و به اُمیدِ روزی نشسته اند که با آرامشِ خیال و با افتخار نزد خانواده هایشان برگردند و بگویند: من، بهرام؛ چهار ماهه که پاکم! اعتیاد، نه یک بیماری که اشتباهی است جبران شدنی.

اعتیاد نه یک اشتباه که غفلتی است لحظه ای که شاید سال ها باید تاوان آن لحظه را داد.

اعتیاد را می شود درمان کرد، مانند بسیاری از بیماری ها.

اعتیاد را می شود تاوان داد مانند بسیاری از خطاها.

درمانش، دوایش و تاوانش؛ صبر و اراده ای است مستحکم و حمایتی از جانب خانواده ها.

حالا اینجا در لنگرود، در گام اولِ رهایی آدم هایی هستند که نخستین گام هایشان را برای رهایی از چنگالِ ویروسی به نام اعتیاد برمی دارند.

آدم هایی که هرکدامشان یک پدر، یک همسر و یا یک پسر هستند.

  پدری که شاید به بهانه تلخی ایام به دامِ اعتیاد گرفتار شده.

همسری که شاید از جدل به دامِ اعتیاد پناه برده و پسری که شاید بر اثر یک رفاقتِ نابجا به این دام گرفتار شده است و حالا برای جبرانِ این خطا، برای رضایتِ خانواده ها، برای آرامشی از جنسِ رهایی به گام اول رهایی پناه آورده اند.

نمی دانم هرکدامشان از چه زمانی در اینجا نفس می کشیدند.