اینجا چراغ ها خاموش شده است

 چراغ ها خاموش شده.

خیلی وقت است.

اینجا در نوار غزه، نوری نیست.

در سیاهی عمیقی فرو رفته ایم که تمام نمی شود.

کِش می آید، کِش می آید، و کِش می آید؛ آن قدر که نمی دانیم وقتی این قدر غرقش شده ایم، آدم به حساب می آییم یا خفاش! هیچ کس هم چشمِ دیدن مان را ندارد.

حتی صبح ها، آفتاب، برای درآمدن، حوصله اش نمی گیرد.

دهن مان تلخ است و پر از خاک! هیچ کس خوابش نمی بَرَد، حتی گنجشک های کنار پنجره.

و هیچ کس نمی فهمد دل ما هم می تواند زنده ماندن را دوست داشته باشد.

بعدی منم یا تو؟ این را آلا با لب های ترک برداشته می گوید و سرش را روی زانوهای شکسته و در هم قفل شده اش می اندازد و به ناخن های برگشته پایش زل می زند.

دستش را می گیرم و آخرین چسب زخم را روی بدزخم ترین انگشتش می پیچم: شاید هر دوتای ما! می خندد و چشم های آبی اش پر از اشک می شود.

    من هم از خنده اش خنده ام می گیرد.

حال مان خوب است؟! نمی دانم.

برای مرگ مان آماده شده ایم؛ خیلی بیشتر از همیشه.

روسری هایمان را آن قدر سفت دور سرمان بسته ایم که اگر بمب فسفری زدند و خانه آوار شد، جنازه مان را بی حجاب بیرون نکشند.

آلا که دو تا روسری رو هم پوشیده و جلباب نماز را هم روی خودش کشیده است.