اینجا به جرم آزادی، آدم می خوردند!

احمد مدام از هوش می رفت و به هوش می آمد.

و زیر لبش تلاوت آیات قرآن بود.

چیزی تا عروج نمانده بود؛ و رهایی از تمام دردها و سختی ها.

دموکرات ها روی شعله بزرگی یک دیگِ آب جوشان گذاشتند.

- خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی: یک تَن مگر چقدر می تواند مبتلا شود؟ به چند رنج؟ مگر یک مشت گوشت و پوست و استخوان، چقدر تاب آوری برای ایستادن پای اعتقادی به بزرگی آزادی دارد؟ بلا.

بلا.

فاذا مُحَّصوا بالبلاء قَل الدیانون .

کرب و بلا.

انگار که این درد جان کاهِ بلا و جغرافیای ماتم زده کرب، برای ابد، هم آغوشِ هم، در تمام جهان تکرار می شوند تا از این امتحان الهی هیچ راه گریزی نباشد و دین داران واقعی شناخته شوند.

احمد هم در سال 1359 به این امتحان کرب و بلا دچار شد.

برای ستاره آسمان هفتم شدن باید تاوان می داد و تاوانش، امتحانی با چنان بلایی دامن گیر بود که آتش به خرمن چشم های هر آنکه به تماشایش نشسته بود، زد.

  جوانی فدای آزادی آن وقت ها، احمد، سال آخر دبیرستان بود.

با سری پر از شور و شیدایی.

برای خودش می خواست کسی باشد بزرگ تر از رویاهایش، که امام (ره) آمد و آرزویش را برآورده کرد.

احمد بزرگ شد.

یک مرد تمام عیار در تیم حفاظت از امام (ره).

اما هیچ کس نمی داند که جهان برای همیشه در آنجا که برای تو ایستاده، متوقف نخواهد ماند و تو ناگاه از آن نقطه ای که دست تقدیر تو را به آنجا �