تهران؛ شهر شعر/ پناه بردن به خیال در هجوم فاجعه

در میان بیلبوردهایی که به ابتکار سازمان زیباسازی شهرداری تهران در پروژه «تهران، شهر شعر» و با همکاری خانه شعر نیما یوشیج در جای جای شهر نصب شده و پیش چشم شهروندان و رهگذران و رانندگان است متفاوت تر و غیر منتظره تر از همه تابلوی شعر فروغ فرخ زاد است: -   البته جدای دیدگاه و شخصیت شاعر که نسبتی با اندیشه کنونی حاکم بر شهرداری نداشت می توانند دلیل بیاورند که خون داریوش و وحیده نه بر سنگ فرش خیابان که بر قالی خانه ریخته و کارگردان و همسرش را نه صبح گاه که شام گاهان کشتند.

  با این همه در شهری که دغدغه غالب آدمیان یا تامین معاش است یا مسابقه برای به دست آوردن و معدودی از شهروندان شعری متفاوت از کلیشه های کتاب های درسی از بر دارند مواجهه با اشعار شاعران ولو با نگاه صرفا ادبی و هنری انتخاب نشده باشند ابتکاری درخور است.

  (البته مدت هاست عصر ایران هر روز شعری را پیش چشم مخاطبان قرار می دهد در حالی که ذات رسانه با واقعیت درآمیخته و از خیال باید دور باشد اما همین ارتباط هم از طریق دنیای مجازی است و جدای اینها شعر به زندگی و نگاه انسانی تر کمک می کند و هنر ملی ما و شناسه ما هم هست).

  نقل است که نویسنده و روزنامه نگار چاه است و باید با تجربه و مشاهده این چاه را پر کند.