وقتی برگشت دیگر اسمش بابا نبود شهید صدایش می کردند

جنگ برای ما دهه شصتی ها، حکایت صدای رادیوی آقاجون بود و مارش آغاز عملیات، بلاشک نمی دانستیم عملیات چیست ولی سگرمه های در هم رفتهِ آقاجون بلوا به جانمان می انداخت و حالی به حالی می شدیم، - خبرگزاری فارس-همدان، سولماز عنایتی: جنگ چیست و جبهه کجاست؟ برای ما دهه شصتی ها جنگ همان بمباران های دم به دم و آژیرهای قرمز و نشستن های چمباته ای توی زیرزمین های تاریک است، جنگ تشییع تند به تند پیکر شهداست با این قید که اصلا و ابدا نمی دانستیم شهید کیست یا این حجله های پرچراغ چرا به راه افتاده و غمی دنباله دار محله را گرفته است.

برای ما دهه شصتی ها جنگ یا نه بهتر بگویم، فریادهای یاحسین و شکستن های پنجره قدی جلوی پاهایمان سناریوی هر روزه بود؛ تن رعشه های مادر و مادربزرگ که هیچ، به دلمان آشوب می انداخت، بالای سرشان با چشمانی از حدقه بیرون زده می ایستادیم و تپش قلبمان تا خدا می رفت و سینهِ قدر یک مشتمان تا وسط هال می رفت و برمی گشت.

برای ما دهه شصتی ها انتظار برای آمدن پدر یا مثلا برادر بزرگتر سوای همه انتظارها بود، انگار نقش صورت پدر و پدرانه هایش را با قد کوتاه و گردن به آسمان کشیده مان در قاب کوچک چشم های ریز و دکمه ای به زور جا می دادیم و ندانسته نرو، بمان غلیظی به گونه می کاشتیم.