فرشته ای معمولی به نامِ خدیجه خانم

رشت، محدثه فردی؛ سال هاست، عنایت الهی نصیب شده به بهانه حرفه خبر همراه با اهالی نمازجمعه رشت سر ساعت موعود وارد خانه خدا شده و منتظر نشسته تا سخنان پیش خطبه و خطبه های نمازجمعه را قلم بزنم و نمازِ عشق را به یاد مولای موعودمان اقامه کنم.

در این سال ها در هوای برف و باران، گرمای تابستان و حتی ترنم هوای بهاری گیلان همگام با زنان و مردان نمازگزار وارد خانه خدا شدم و هم کلام با مادران و زنان مؤمنه به حرف ها و کلامشان پیش از آغاز برنامه گوش می دادم و از دردها و شادی هایشان می شنیدم و می نوشتم.

برای خبری ها هر چیزی می تواند ارزش خبری داشته باشد به شرطِ تعلق، تعهد و تخصص.

  همه این سال ها یک نفر همیشه نظرم را جلب می کرد، وقتی با صدای آرام می گفت: سکوت را رعایت کنید! خطبه های نماز فریضه ای است، از دستش ندهید، خانم ها صف ها را مرتب کنید و منظم به پیشگاه خدا حاضر شوید، هربار که میدیدمش سلام علیکی می کردم و خداقوت میگفتم، همیشه با لبخندی میگفت: خداقوت را باید به شما گفت که هم گوش میکنید و هم برای دیگران قلم می زنید، دست مریزاد مادرجان! .

  مدت ها بود با خود می گفتم چقدر آدم هایی در زندگی ما وجود دارند که ما ساده از آن ها می گذریم، به سادگی روی خوبی هایشان چشم می بندیم و با کم محلی یا نادیده گرفتن، زحماتشان را نادیده میگیریم، با خود گفتم مگر حتما