مرثیه ای بر شوربختی دومین دریاچه ایران؛ از ریزگردها و چاه های غیرمجاز تا وعده های بی سرانجام

وقتی به وضعیت تالاب بین المللی بختگان می نگرم و وعده رهاسازی 100 میلیون مترمکعب حق آبه را یادآوری می کنم، از خود می پرسم چرا بختگان حال خوبی ندارد و همچنان با تشنگی دوئل می کند!؟ - خبرگزاری فارس، شیراز؛ سمیه انصاری فرد: دیدگانم روی تصاویر این پهنه نیمه خشک، پر از درد می شود.

آن آبی زلال کجا رفت؟ عکس ها را سریع رد می کنم.

هیچ تصویری نیست که حال مان را خوب کند! تا اینکه به ویدئو می رسم: مستندی که قرار بود تولید شود تا زوایای پنهان مشکلات تالاب را بررسی کند.

تا چشمها را بیشتر باز کند.

پیام دوست مستندسازم را باز می کنم.

نوشته فعلا کار تعطیل است.

سه روز رفتیم و با گروه فیلمسازی اطراف تالاب، چند ساعتی مستقر شدیم.

اصلا آبی نبود که آبی اش را به رخ بکشیم! از برهوتی که بختگان در آن گرفتار شده، آن قدر دلم گرفت که فعلا کار را تعطیل کردم.

شاید روزی دیگر، باز هم دست به کار شوم.

با او تماس می گیرم و سعی می کنم متقاعدش کنم که فیلمش را در شرایط فعلی تالاب بسازد.

می گوید: تصاویر جسته گریخته ای ضبط کردیم اما فعلا تدوین نمی کنم.

بگذار روزی که بختگان را باز هم باشکوه و زیبا می بینم، تصویر دیگری هم از آن داشته باشم و نریشنی دلنشین بر روی تصاویر بگویم اما الان با این حالی که از دیدن بختگانِ خشک به من دست داده، انعکاس این غم چه دردی دوا می کند؟ او ادامه می ده�