عمودِ سلام به علم دار

بیا که اگر بخواهی حسینی شوی، عباس (ع) هنوز دفتر سربازان عاشورا را نبسته.

بیا که راه حل وصال، آمدن است.

و یک سلام.

سلام ی در عمود سلام.

- خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی:  چشم هایت را ببند.

بیا.

به یک راه بلند که در دو طرفش، موکب ها، شانه به شانه هم ایستاده اند.

به همان جاده طولانیِ نجف به کربلا که زائرهایش توی مُشت هایشان عَلَم دارند.

تو هم عَلَمت را بردار و راه برو.

با پای پیاده.

با دل سوخته.

با امید فراوان.

حالا چند تا تاول درشت و آب دار هم زدی و خار مُغیلِ بیابان، کف پایت را خراشید که اشکالی ندارد مَشتی.

مرد را برای دست و پنجه نرم کردن با همین دردها ساخته اند دیگر.

مگر نه؟ چفیه را هم بی زحمت کمی عقب بده و بیا! آفتاب که همان آفتاب است.

همان آفتابِ ظهر عاشورا؛ خاطرت هست؟ حیف نیست سر و صورتت را نسوزانَد؟ حیف نیست نوکر مثل ارباب، گلویش خشک نشود؟ نمی شود که در این گرمای طاقت فرسا آب ننوشی اما کمتر بنوش.

بگذار چند ساعتی شریک غم لب های خشک علی اصغر (ع) شوی و وقتی آب دهنت را قورت می دهی گلویت بسوزد و زبانت سوزن سوزن شود.

بد نمی شود اگر نصف روزی لب هایت خشک شوند؛ هان؟ یا حتی ترک بردارند چطور؟     راستی زن و بچه هم اگر داری با خودت بیاور.