وقتی صاحب موکب، جور گمشدن موبایل را کشید

خستگی اش در رفته بود اما خواب مانده بود.

فکر کرد از خستگی صدای تلفنش را نشنیده اما هرچه کوله اش را گشت خبری از تلفن همراهش نبود.

از جا پرید.

چشم های نیمه باز و خواب آلودش حالا با دقت بیشتری تمام کوله را کنکاش می کردند.

- گروه زندگی؛ لعیا بغدادی: امسال تصمیم گرفت از کاظمین به سمت کربلا پیاده روی کند.

با دوستان طلبه اش از قم به کاظمین آمده بود ولی بعد از زیارت، آنها خداحافظی کرده و به سمت سامرا رفتند.

نماز صبحش را که خواند  تنهایی عزم رفتن کرد.

دل و دلتنگی ها را از سنگ فرش های حرم جمع کرد.

یک بار دیگر تصویر آن دو گنبد هم جوار را در قاب چشم هایش ثبت کرد و سلام داد.

آن وقت عقب عقب تا خروجی حرم آمد.

 کوله پشتی اش را از امانتداری گرفت و روی کمرش محکم کرد.

بسم الله گفت و همراه دیگر زائران قدم در مسیر حرم گذاشت.

هندزفری را در گوشش فشار داد.

صدا در گوشش پیچید و ناخودآگاه زیرلب تکرار کرد : کنار قدم های،جابر سوی کربلا رهسپاریم .

هوا تاریک شده بود.

دیگر خبری از آفتاب داغ و گرمای سوزان نبود.

گه گاهی نسیمی می خورد به صورت آفتاب سوخته اش.

گزگز پاهایش دیگر برایش امان نگذاشته بود.

با خودش حساب و کتاب کرده بود که زودتر برسد به حرم! ظهر استراحت کرده بود و قرار بود شب وقف مسیر باشد و مشایه.