کدام سرخ تر است: پاهای تاول زده یا روی خجالت زده؟

نمی دانم اینجا باید از چه صحبت کرد از روی پاهای تاول زده یا از اعجاز حسین (ع) که هر چه بیشتر پیش بروی عرق شرم را بر پیشانی ات بیشتر می کند.

-   یک خوابِ و یک دنیا امنیت کجای مسیرم یا کدام عمود دیگر نمی دانم، فقط چشم هایم دو دو می زنند و کف پاهایم گِز گِز می کند.

حتی نای رسیدن به یک موکب مسقف و به قول خود عراقی ها مبیت النساء را هم ندارم.

یک موکبِ کپری شکل عراقی پیدا می کنم و پهنِ زمین می شوم.

چند ساعت گذشته؟ نمی دانم! اما با چند صدایِ بمِ مردانه عراقی از خواب برمی خیزم و یکهو مثل فنر می نشینم سرِ جایم! مردِ عرب که از کمبودِ جا زیر پایم نشسته بود حرفش را قطع می کند و به چشم های از حدقه بیرون زده ام خیره می شود.

انگار متوجه بهت و خجالت من شده که ساعت هاست در برابرش خوابیده ام و حالا معذب شده ام که: ای وایِ خاکِ عالم بین این همه مرد خوابیدی؟ خاک بر سرت بلند شو، زشته صورتش را با مهربانی سمتم می کند و دست هایش را چندباری به نشانه ی اینکه: آرام، چیزی نیست بالا و پایین می آورد.

اندکی فارسی بلد است و دست و پا شکسته می گوید: عیبی ندارد، تو هم خواهرمی لبخندی می زنم و کمی خودم را جمع و جور می کنم.

چیزی به بین الطلوعین نمانده، سریع مهیای نماز می شوم.