تسلی درد جاماندگان کاروان عشاق بین الحرمین با ذکر یا حسین(ع)

مهرآسا جانعلی پور محرم واژه غریبی است و اربعین از آن هم غریب تر، واژه ای که با احساس عجین شده و یادآور رویدادی است که هزار و 400 و اندی سال پیش در وادی کربلا رقم خورد، یادآور چکاچک شمشیرهایی که یه سمتش کفر و نفاق و دروغ بود و سمت دیگرش امر به معروف و نهی از منکر.

به راستی که کشتی نجات حسین(ع) در کربلا پهلو گرفته تا عالمی را به سرمنزل نجات راهنمایی کند و عاشقانش را از منجلاب و تباهی زندگی های مادی برهاند.

  همه کسانی که یک بار قدم در مسیر اربعین می گذارند معتقدند اگر تنها همان یک دفعه در میهمانی اربعین حسین حاضر شوی، دیگر برایت خیلی سخت می شود، در زمان های دیگر که بین الحرمین آرام و بی هیاهو است آنجا باشی چرا که با عمق جان، عشق به اهل بیت را می فهمی وحس می کنی.

معتقدند در اربعین است که هیچ زائری آرام وارد حرم نمی شود؛ همه به سر و سینه می زنند، در فراق حسین(ع) اشک می ریزند و ناله سر می دهند و این همان است که آن را عشق می نامندش و سختی و مرارت راه و گرمای سوزان مسیر رسیدن تا حرم حضرت عشق را با پای پیاده به جان و دل می خرند تا کمی از سودای دل بی قرارشان بکاهند و بر عشقشان به حسین(ع) و اهل بیت مظلومش بی افزایند.