اربعین، خاک، آب و 1445 سال عاشقی

خبرگزاری فارس_ همدان، سولماز عنایتی: مسیر بیابان است، گرما هلهله می کشد، خورشید با تمام جان می تابد و خیل جمعیت به راه است، از هر نقطه صحرای خشک و سوزان مثل چشمه زائر می جوشد.

قدم پشت قدم، کیپ تا کیپِ هم طی می شود، خاک بلند می شود و در هوا می پیچد و می گردد و قاصد می شود و شاید اندکی جلوتر می نشیند.

مشایه را می گویم سوای موکب های پذیرایی، سوای عشق سر خورده در چشمان خادمان و جدای فریادهای هَلابیکم یا زوار .

مشایه این بار با خاک پای زائران حسین قصه می سازد، جدای جلوه های همیشگی ارادت به حسین(ع).

مشایه امسال، آخرین تیر عاشقی را به تماشا نشسته و فصل جدیدی به منظومه اربعین افزوده.

اینجا مشایه، سال 1445 هجری دم دمای اربعین میان انبوهی از گام های تند و خسته، خاک و خادم عشق می سازند.

صحنه ای که زمین و زمینیان به وجد می آیند و علم و فلسفه و تحقیق و تفحص قاصر می شوند از بیانش، مشایه باز هم حکایت ساز می شود و هق هق با شادی، غم با مسرت در هم می آمیزد و قطره اشکی می لغزد و تاریخ ایستاده ثبت می کند جلوه جدید عشق به حسین را.

مشایه مالامال از حسین است و آب و خاک ندارد، اینجا در مشایهِ حسین، محول الحول والاحوال می شوی از خاک آمده و دوباره خیره به خاک می شوی.