مدارس تیزهوشان در ترازوی عدالت: استدلالی بر غیرعادلانه بودن مدارس تیزهوشان (استعدادهای درخشان)

افراد باهوش به صورت طبیعی و خدادادی از نعمتی و مزیتی برخوردارند.

توجه ویژه آموزشی و نابرابر به تیزهوشان که خود بهتر یاد می گیرند و نیاز کمتری به حمایت دارند و در مقابل توجه ناقص و بی کیفیت به کودکان معمولی و به تبع آن عموم انسان های جامعه که بستر و پایه نیکبختی عمومی هستند؛ - دکتر محمد حسنی امروز (پنجشنبه دوم شهریور 1402) در حین مطالعه دیدگاه فایده گرایی در حوزه اخلاق و عدالت متوجه نوعی استدلال برای غیرعادلانه بودن مدارس تیزهوشان شدم که برای من بسیار جالب بود و نوعی بهجت ذهنی در این صبحدم به من دست داد.

هرچند به صورت ضمنی پیشتر در مقاله نقدی بر مدارس سمپاد که در مجله دانشگاه فردوسی منتشر شده است آن را مطرح کرده ام.

این استدلال به این گونه صورت بندی می شود.

افراد باهوش به صورت طبیعی و خدادادی از نعمتی و مزیتی برخوردارند که در زندگی می توانند از نتایج آن بهره مند شوند.

  افراد باهوش به صورت طبیعی و خدادادی از نعمتی و مزیتی برخوردارند که در زندگی می توانند از نتایج آن بهره مند شوند و به سبب آن نیز به برخی مزایای اجتماعی مثل ثروت، شهرت و احتمالا محبوبیت و قدرت نیز دسترسی پیدا کنند.

در این شرایط ما با توجه ویژه آموزشی به آنها این روند دستیابی به مزایا را برای این گروه به نحو سوگیرانه ای تشدید می کنیم و افراد محروم از نعمت هوشمندی ر�