ماجرای نوحه مشهور «شیعتی» و مداحی محمدرضا طاهری کنار مزار حضرت سکینه(س)

پنجم ربیع الاول براساس نقل های تاریخی سالروز وفات حضرت سکینه(س) است.

نقل است از ایشان که امام حسین(ع) در لحظات پایانی عمر عبارت «شِیعَتِی مَا إِن شَرِبتُم.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرنگار حوزه مسجد و هیأت خبرگزاری فارس، سُکَینه دختر امام حسین(ع) و رباب بنت امرؤ القیس از حاضران در واقعه کربلا و اسیران کربلا بود که پس از شهادت پدرش با کاروان اسیران به کوفه و شام برده شد.

سکینه از پدرش روایاتی نقل کرده و بر اساس گزارشات تاریخی اشعار برخی از شاعران عرب را داوری می کرده و اشعاری در رثای امام حسین(ع) سروده است.

مورخان درباره ازدواج و زمان و مکان درگذشت سکینه اختلاف نظر دارند.

حضور در واقعه کربلا بر اساس گزارش های موجود در مقاتل، سکینه در واقعه کربلا حضور داشته است.

بنابر نقل این منابع، در روز عاشورا، امام حسین(ع) برای آخرین وداع، از میدان جنگ به سوی اهل بیت خود بازگشت و با آنان وداع کرد، سپس نزد دختر خود سکینه رفت که در گوشه ای نشسته و می گریست.

امام حسین(ع)او را به صبوری دعوت کرد و در آغوش کشید.

اشک از چشمان او پاک کرد و در ضمن اشعاری به سکینه گفت: سَیَطُولُ بَعْدِی یَا سُکَیْنَهُ فَاعْلَمِی، ای سکینه! بدان که پس از من، گریه تو طولانی خواهد بود.