خودتحقیری در انتخاب معمار آرامگاه فردوسی؛ معمار فرانسوی آری، «حسین لرزاده» نه!

«ذکاءالملک فروغی» انتظار دیدن هر طرحی را برای مقبره فردوسی داشت جز یک طرح شبیه آثار باستانی مصر! او که از مواجهه با طرح «آندره گدار» فرانسوی، - گروه جامعه خبرگزاری فارس- مریم شریفی؛ خودتحقیری را می توان یک بیماری مزمن در تاریخ ایران دانست.

انگار از وقتی مرزهای این سرزمین به روی مسافرانی از ینگه دنیا باز شد، ویروسی به جان بخشی از جامعه ایران افتاد که حاصلش، وادادگی در مقابل هر چیزی بود که رنگ و بوی فرنگ داشت.

مرور تاریخ معاصر ایران نشان می دهد این ویروس در طول تاریخ نه تنها ضعیف نشده و چاره ای برای واکسینه شدن جامعه در مقابل آن صورت نگرفته، بلکه هر روز سویه جدیدی از آن در حوزه های مختلف رونمایی می شود و زخم جدیدی بر پیکر فرهنگ و تمدن ایران می زند.

شهریورماه هر سال، یادآور جای خالی یکی از چهره های ماندگار حوزه معماری ایران است که در عمر 98 ساله خود، بارها طعم تلخ خودتحقیری برخی افراد موثر در عرصه فرهنگ و هنر را چشید اما همچنان به فرهنگ و هنر اصیل این سرزمین وفادار ماند و تا دستان هنرمندش رمق داشت، برگ های زرین به کتاب معماری ایران زمین اضافه کرد.

نوزدهمین سالگرد درگذشت استاد حسین لرزاده ، بهانه مغتنمی است برای بازخوانی ماجراهایی که از یک سو، با خودتحقیری غربزدگان وطنی و از سوی دیگر با اثبات حقانیت بزرگمرد عرصه معماری ایران