مگر می شود خورشید نتابد؟

مویه های زینبت می گوید که 40 روز از رفتنت گذشته.

اما مگر 40 روز بعد نباید اهل خانه کمی آرام باشند؟ چرا داغِ زینب هنوز سرد نشده؟ چرا سجده های زین العابدینت کوتاهتر نمی شود؟ چرا هنوز وقتی سر بر سجده می ساید شانه های ستبرِ چون کوهش می لرزد؟ چهل روز از عاشورا گذشته و چهل منزل از حزن و اندوهی که پایان ندارد.

گویی این داغ تا همیشه تاریخ تازه است و هیچ اشکی آن را التیام نخواهد داد، که اگر اینگونه بود، ما زمینیانِ درگیر و دار دنیا که مولایم علی (ع) فرموده دنیا برایش همچون سجن است، هنوز پس از گذشت هزاره ها از این داغ بر این ماتم نمی گریستیم و بی تاب دیدن روی ماهش نبودیم.

آری این داغ تازه است.

آن گونه که ششمین امام شیعیان فرمود: ای زراره، آسمان چهل روز بر حسین (ع) خون گریه کرد و زمین با تیره و تاریک شدن چهل روز برای عزای آن حضرت گریست و خورشید با کسوف و سرخی خود چهل روز گریست .

و ملائکه الهی برای آن حضرت چهل روز گریستند.

امروز این حب حسین فاطمه (ع) است که جهانی را پای پیاده با هر سلیقه اما با یک عقیده گرد هم آورده و به ندای هل من معینِ حسین در سال 61 هجری امسال نیز با یک حضور بی سابقه لبیک می گویند.