دکتر و استاد دانشگاه هایی که استکان می شورند!

خبرگزاری فارس_تبریز؛ کتایون حمیدی: زمستان سال پیش از آن زمستان های جانانه در ایران بود، خیابان های مشهد مقدس تا زانو سفید برفی شده بود، آنقدری سفید و سرد، که می شد سوزِ سرما را در تک تک مفاصل استخوان هایمان حس کرد! این اولین بار بود که حرم امام رضا(ع) را برفی می دیدم، به حق یک چند ساعت رویایی! تصور کنید داشت برف می بارید و  گنبد زرد امام رئوف و برف سفید هارمونی زیبایی در چشم تداعی می کرد.

مدام به زوار حرم نگاه می کردم که چطور کبوتر برف زده نگاهشان را پَر می دادند به سمت طلایی گنبد مولا.

  تعارفم کرد خادمی در مسیر حرم، چایی نبات مشهد را یادم است هوا داشت هِی سرد و سردتر می شد، سرما داشت از همه جا سوسو می زد اما یک نگاه به گنبد طلایی اش یخ وجود را در دل ها آب می کرد.

مچاله شدم در یکی از سکوهای حیاط و داشتم از پشت گوشی به مادرم می گفتم که به نیابت از تو زیارت کردم و آن چند اسکناس ات را هم انداختم داخل ضریح! بهش می گفتم که برف آنقدری باریده است که شاید پروازم کنسل شود و الآن هم باید بروم داخل حرم، چون دیگر دست های یخ زده ام توان نگه داشتن گوشی موبایل را ندارد و البته داخل حرم هم خط درست و حسابی نمی دهد.

آخر مکالمه بود که به ترکی گفتم سنه قربان، دفعه بعد باهم می آییم و تلفن را قطع کردم؛ همان لحظه صدای مردی را از پشت سرم شنیدم که انگار مخاطبش