ایستادن پای معروف با شعار یا عمل؟

صدای اذان علی اکبر دردشت بلا پیچید.

همه پیش دستی کردند تا پشت سر حسین(ع) و نزدیک تر به او بایستند.

سعید انگار تقدیرش پیش تر از این ها رقم خورده بود.

- گروه زندگی_هانیه ناصری: خورشید وسط آسمان رسید.

نگاه حسین(ع) از هرم عطش به تاری نشسته و لبهایش مثل چوبی خشکیده ترک ترک شده بود.

دشمن اما تازه نفس بود و حریص.

هرچه عرصه بر سیدالشهدا(ع) و یارانش تنگ تر می شد، در چشم های پر خون شمر و حرمله برق شادی بیشتر و بیشتر .

عمر بن سعد هم که لحظه شماری می کرد تا سر حسین(ع) بالای نیزه رود و او به آرزوی دیرینه اش برسد؛ همان تکیه زدن بر کرسی امارت ری که رؤیای شب و روز او بود.

لحظاتی از اقامه معروف که در تاریخ ماندگار شد *معروفی که برایش جان می دهد عطش و خستگی نبرد به جای خود، اما وقت نماز حرمت داشت و جای بهانه آوردن نبود.

فریضه ای که به فرموده نبی مکرم اسلام(ص) ستون دین است و اگر پذیرفته شود سایر عبادت ها پذیرفته می شود و اگر رد شود سایر عبادات هم رد خواهد شد.

در سوره مبارکه ماعون هم می خوانیم: وای بر نمازگزاران! آن ها که از نمازشان غافل و نسبت به آن سهل انگارند.

پس چگونه ممکن است کسی که برای اقامه معروف آمده است دست از این فریضه بردارد؟ نماز اول وقت در صحرای سوزان بلا هم، چون موعظه هایش برای برپایی این واجب الهی بود.