ای کاش؛ این همه عاشق در محرم 61 اینجا بودند!

روبه روی ضریح می ایستم، صدایش می کنم عمو عباس و دلم آتش می گیرد، چه می شد به جای مشایه، تقدیر جور دیگری رقم می خورد و این همه عاشق در 10 دهم محرم 61 اینجا بودند.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از بجنورد، مهدیه یزدانی؛ هشتمین شب از اولین ماه قمری، همیشه دل آشوبه ای گریبان گیرم است، چرا و کذایش را نمی دانم و می گذارم پای دلتنگی های هر روز زندگی.

 بعد از سال ها التماس و تلاش، سال گذشته قسمتم شد اربعین کربلا باشم.

اما همه چیز از تصور من بسیار پررنگ تر و با وضوح خیلی بالابود، گرمای نجف در چشم به هم زدنی تمام تنمان را پر از قطرات عرق می کرد و من فقط به این فکر می کردم کی قرار است بغض دلم زیر قبه ی اباعبدالله باز شود.

همه کاروان سعی می کردیم در ساعات خیلی خنک از موکب بیرون بزنیم؛ اما حرارت نجف می گفت خورشید تصمیم گرفته شهر امیرالمؤمنین را محکم در آغوشش بفشارد.

گرمای مشایه و تدابیر ناکافی ما به مشایه که رسیدیم اوضاع خیلی بهتر شد، با اینکه نزدیک مهر بود و حالا توی بجنورد کم کم باید لباس گرم هایمان را بیرون می آوردیم، اینجا هر کاری می کردیم تا از شدت گرما تلف نشویم، پیاده روی را فقط گذاشته بودیم صبح علی الطلوع تا 9 و از عصر هم 6 به بعد که حالمان زیر گرما خراب نشود، داخل موکب ها هم تا دلتان بخواهد هوا سرد بود جوری که از سرمای درون و گرمای بیرون ترک می