سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت

 آفتاب بی رحمانه روی گردن های برادران رزمنده چنگ می اندازد و دانه های درشت عرق شان را می سوزانَد.

پشت گردن هایشان سرخ شده و پوتین ها دهن باز کرده اند.

لخ لخ کنان، اسلحه را روی شانه هایشان می کشند و پیشانی های زخمی شان را با چفیه می بندند.

انفجارهای دم به دقیقه، نفسشان را بریده.

نه می توانند جلو بروند و نه راهی برای عقب کشیدن دارند.

و تانک ها، پشت سر هم جلو می آیند تا استخوان های سینه هاشان را لگدمال کنند.

آب دهنشان را قورت می دهند و کناره جاده می ایستند تا فشنگ هایشان را بشمارند.

گلوله های سربی، انگار توی مشت هایشان آتش گرفته اند.

کم اند و بعثی ها، هزار برابرشان؛ چیزی شبیه ظهر عاشورا و ایستادنِ امام حسینی در برابر لشکر شمر.

لب های خشک شان را روی هم می کشند و به چشم های هم زل می زنند.

پلک هایشان سنگین شده و زیر چشم های بی خواب شان، گود افتاده.

یکی شان که سربند سرخ یا زهرا را محکم روی پیشانی اش بسته می ایستد و با صدای بی رمقی می گوید: تا جایی که پاهایمان جان داشته باشد جلو می رویم! بقیه سر تکان می دهند و با لبیک یا حسین بلند می شوند.

رد سفید عرق روی پیرهن های خاکی شان شتک زده و پاهایشان نا ندارد اما دوباره علم را بلند می کنند.