داغی که مرداد بر دل 175 خانواده شهید اراکی در یک روز گذاشت

دخترکم مریض بود، بی رمق گوشه ای دراز کشیده بود.

صدای قُل قُل کتری که در آمد، پرویز از خواب بیدار شد.

با چشمان پُف کرده لبخندی زد.

رفت که آبی به دست و رویش بزند.

- سفره صبحانه را چیدم.

چایش را ریختم.

بخار چای در گرمای مرداد حل شد، با هم صبحانه خوردیم.

ایستاد.

باید به کارخانه می رفت.

اینها روایت معصومه عباسی همسر شهید پرویز عباسی از  شهدای بمباران کارخانه واگن پارس در روز خونین پنج مرداد است،  روایتی تلخ که در روز پنج مرداد با خبرنگار فارس به گفت وگوی خاطره آن نشست، گریست و خاطرات آن روز را بازگو کرد.

  مثل همیشه تا توی حیاط بدرقه اش کردم، کارخانه واگن پارس تا خانه مان فاصله داشت، سمانه بی تابی کرد.

پرویز برگشت و رویش را بوسید، با چشم های پر مهر ش زل زد به سمانه و گفت: امروز ببرش دکتر.

به کوچه رفت.

انگار چیزی جا گذاشته بود، برگشت و به سمت سمانه رفت.

باز هم او را بوسید، رفتارش عجیب بود.

نمی دانستم چرا؟ لب دوختم.

عقربه های ساعت حدود 10 صبح را نشان می داد.

دلم شور می زد،  چند نفس عمیق کشیدم.

بی فایده بود، ناگهان دود غلیظی آسمان را گرفت.

جنگنده های بعثی پایین حرکت می کردند و اکثر اراکی ها آن ها را دیدند، بمب هایشان را بر سر پنج کارخانه شهرم اراک ریختند و رفتند.