جاذبه و دافعه حسینی

از همان روز های پایانی رجب که حضرت اباعبدالله الحسین (ع) با خانواده خود مدینه را به سمت مکه ترک کرد و کاروانی به راه انداخت که در تاریخ جاودانه شد، - فارس پلاس؛ محمدجواد اخوان در یادداشتی نوشت: از همان روز های پایانی رجب که حضرت اباعبدالله الحسین (ع) با خانواده خود مدینه را به سمت مکه ترک کرد و کاروانی به راه انداخت که در تاریخ جاودانه شد، تا 160 روز بعد، یعنی 10 محرم سال 61، جمعی تدریجاً به این کاروان پیوستند و جمعی دیگر از آن بازماندند.

همان گونه که کاروان سیدالشهدا (ع) ریزش ها و رویش هایی داشت، جاذبه مند و دافعه مند بودن از جمله ویژگی های مکتب حسینی پس از عاشورا و تا قرن های متمادی بوده است.

وجود این ریزش و رویش در ذات این نهضت بود، و دلیل آن نیز حق مدارانه و حق طلبانه بودن ماهیت آن بوده است.

  جنبش حق مدار، حق طلبان و شیفتگان حق را به دور خود جمع می کند و با باطل طلبان و آنان که نفعشان در برتری باطل است، مرزبندی و بلکه تخاصم دارد.

این جاذبه و دافعه در واقع ریشه در تولی و تبری دارد که از آموزه های مهم اسلامی است و اتفاقاً در معارف عاشورایی همچون زیارت عاشورا با عباراتی، چون سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَکُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَکُمْ مصداق می یابد.