مدیرکل هایی که اسیر دشمن بودند/خشونت بعثیها به روایت شیروی و آشنا

ساق پا و ران می شکستند.

فلج می کردند.

چشم در می آوردند.

با مشت و لگد با کابل یا سیم خاردار به صورت اسرا حمله ور می شدند و می زدند.

شکنجه روحی هم می دادند.

- خبرگزاری مهر ، گروه فرهنگ و ادب_ الناز رحمت نژاد: نیروهای مسلح عراق در 31 شهریور سال 1359 شمسی با تهاجمی غافل گیرانه و تمام عیار از مرزهای ایران اسلامی گذشته و مسافتی به طول 1500 متر از نوار مرزی کشورمان را به اشغال در آوردند.

در این تجاوز، شهرهای قصر شیرین، نفت شهر، مهران، دهلران، موسیان، بستان، هویزه، سوسنگرد، شلمچه، خرمشهر و تعداد دیگری از شهرها و روستاهای بخش غرب و جنوب غرب کشورمان به اشغال نیروها ی عراق در آمد و جنگی هشت ساله بر ملت ایران تحمیل شد؛ جنگی که تلفات و قربانیان فراوانی به دنبال داشت.

یک دسته از قربانیان این جنگ نابرابر، اسیران جنگی بودند که در بازداشتگاه های اعلام شده یا اعلام نشده و یا زندان های مخوف عراق، هدف رفتار غیر انسانی و انتقام جویی رژیم حاکم در عراق قرار داشتند و علیرغم اینکه ایران و عراق، طرف های کنوانسیون سوم 1949 ژنو بودند، ابتدایی ترین حقوق اسیران جنگی در حق آن ها رعایت نمی شد تا آنجا که می توان گفت عراقی ها در این زمینه، مجموعه ای از موارد نقض عمده کنوانسیون سوم ژنو بودند.