روایت 160 سال سوگ حسینی از دستگاه ناصری تا خانه همایونی

خبرگزاری فارس-همدان، سولماز عنایتی: گرماگرم تابستان و آتش سوزانِ آفتاب عالم تاب را لحظه ای بی خیال شوید و دل به نسیم صبحگاهی بدهید و در حیاط فراخ روی لچک ترنج های لاکی، زیر سایه پهن برگ های انجیلی بهم چسبیده اشک شوید و روضه دست های جامانده را گوش دهید.

لحظه ای زمین و زمان را رها کنید و دل بسپارید به اوج و فرود روضه خوان و حماسه 61 هجری، چشم از لچک ترنج های لاکی هم بگیرید و خیره شوید به دشت نینوا، به له له علی اصغر و جگر سوخته رباب.

سایه برگ انجیلی های بهم چسبیده را ول کنید و مات روایت گوشه چادر زینب(س) باشید.

اصلا زیر سقف آسمانِ به نسیم نشسته و عطر نافذ چای دارچین را بی خیال شوید و همه حواستان به روضه خوان و مادر زینب(س) باشد، رو بگیرید و خون ببارید و ظهر، صلاه ظهر را یک نفس در یادتان جا دهید.

دلتان زار باشد و آشوب، غصهِ جگرسوز را سَر بکشید، به قرص خورشید تلنگر بزنید؛ زخم، زخم ها را بپایید و زمزمه وداع را بشنوید درست پهلو به پهلوی 72 تن و خیمه و فرات.

اینجا دوش به دوش زنان شهر، عمه و عمو را دریابید و امان نامه را.

با چادر و چارقد و زیارت عاشورا ببویید قتلگاه و راس حسین و خون فواره شده را.

اینجا درست زیر سایه پهن برگ های انجیلی ور دل هم به وقت سحرگاه؛ گوشه ای از شهر روضه ای زنانه با روضه خوانی مادر سادات را جام کنید و مست شوید از عظمت کرب�