پیاده، از حرم امام(ره) تا کربلای معلی

خبرگزاری فارس-همدان، سولماز عنایتی: خودم را میان جمعشان می گنجانم؛ مشامم پر می شود از بویی آشنا، خیلی آشنا، گوشم حتی گوشم پر می شود از همهمه همین حوالی و دلم هُری می ریزد.

حرفشان و کارشان و انگار راهشان غریب نزدیک است و مانوس به دلم.

پاپی راهشان می شوم و دمساز با قدم هایشان، انگار نه انگار که این دیداری است برای اولین بار؛ انگار نه انگار راه دراز دارند هوای همراهی به سر می زند و تالاپ و تولوپ دلم بالا می گیرد.

خود را به پرچم قرمز می رسانم و زیر موج بیرقشان می ایستم به تماشا، دوباره باز قدم تند می کنم و اتمسفرشان را یک جا در یادم جا می دهم؛ کاروان پیاده را می گویم، همان ها که جاده به بغل نیت چله می کنند و منزل به منزل دل می خرند و مقصودشان باز دل است.

کاروان پیاده حرم تا حرم را می گویم با مدیریت حسین(ع)؛ کاروانی که از عاشورا تا اربعین چله می گیرند؛ دستار می بندند، دل به بیرق گره می زنند و حاضر به یراق بادیه به بادیه 900 کیلومتر سیر و سلوک می کنند.

آخر سر ولی لهیب دلشان آرام نمی گیرد که هیچ؛ برافروخته تر می سوزاند میان بهشتی ترین خیابان دنیا، پا بر آتش سوزان هزار و چهارصد سال پیش می گذارند و چشم به حرمین می دوزند و از تب و تاب این دیدار گُر می گیرند.