روایتی از یک حسینیه قدیمی در کوچه پس کوچه های تنگ و باریک تهران

حسینیه اربابی یکی از قدیمی ترین هیات های تهران است که در کوچه پس کوچه های محله امامزاده یحیی است.

- خبرگزاری مهر - هیأت خبرنگار: رفیق هم جنسم گفت روضه ساعت چهار و نیم بامداد شروع میشه.

من هم طبعاً عقلی نداشتم که از خود بپرسم آخر کدام آدمیزادی ساعت سه -سه و نیم می زند بیرون که چهار و نیم به روضه برسد؟ جوری با خیال راحت راه افتادم انگار واقعاً یک عده آدم حتماً سر ساعت چهار و نیم صبح می نشینند پای روضه و من هم یکی از آن هایم دیگر! رسیدم ابتدای کوچه بیست متری که آخرش حسینیه مرحوم میرزا اسماعیل اربابی است .

یک بار هشت ده سال پیش صبح عاشورا رفته بودم آنجا، خیلی متفاوت با همه روضه ها و حسینیه هایی بود که در عمرم رفته بودم .

تقریباً همه مجالس بجز استادیومی های متاخر با سینه زنی های بقول آقا بالا و پایین می پرند را رفته ام .

در خانه مرحوم اربابی که از سال 72 بعد از او بیشتر حسینیه شده ، انگار همه چیز، همه شی ء، همه کس حقیقت و کیفیتی دیگر داشتند، متفاوت با بقیه جاها.

ظاهراً امروزی ها بهش می گویند انرژی ، مغناطیس ، حال و ازاین حرف ها.

این قدری می دانم که آدم های نرمال ، با قلب شان درک می کنند و من که آن را ندارم ، لاجرم مجبورم با حافظه و حس و خیال و وهم سعی کنم ادای فهمیدن را برای خودم در بیاورم .